Soms dan moet je gewoon. En moeten is geen fijn gevoel! Thuis draai ik behoorlijk wat diensten en omgevingen voor mezelf. Van alles en nog wat, van leuk tot functioneel. Dat alles draait tegenwoordig in zogeheten containers gevirtualiseerd op een kale Linux Debian server. Dat is voor mij een hele stap voorwaarts geweest:
Traditioneel gezien onderhield ik thuis “Toren van Pisa’s”. Je hebt een Linux server die je langzaam aan, stapje voor stapje meer te doen geeft. Je draait dit, je draait dat. Je zet er 1 of 2 of 3 databases en database servers op omdat allerlei applicaties allerlei behoeftes hebben. Na een tijd kan je echt genieten van je omgeving. Alles draait, en alles is mooi. Maar ook alles maakt gebruik van dezelfde onderdelen en heeft daar vaak uiteenlopende wensen bij. Het ene programma draait op database versie 10, de andere blijft liever nog op 9 en weer een andere eist versie 11. Op die manier raak je na verloop van tijd altijd een beetje vast. Je kan niet meer voor of achteruit omdat alles van elkaar afhankelijk is. Troubleshooten wordt steeds ingewikkelder en op een moment durf je niet eens meer die kant op te ademen of kijken.
Et voilà! Je eigen Toren van Pisa. Geweldig mooi, voelt goed, maar je kan er eigenlijk niet echt meer iets mee. Je moet hem houden zoals hij nu is, tot je op een gegeven moment om mee te komen er maar wat nieuws naast gaat bouwen. Sommige dingen gaan mee naar de nieuwe omgeving, andere onderhoud je noodzakelijkerwijs met zweet op de bilspleet op je steeds engere en schevere toren.