Phalaborwa - South Africa (Update 2)

Voor wie het nog niet wist: ik zit op vakantie (familie-bezoek) in Zuid-Afrika, in het plaatsje Phalaborwa in de Limpopo provincie.

Ik probeer iedere dag wat te bloggen en wanneer ik kans heb gooi ik wat online. Hier het eerste stukje, er komt telkens wat bij! 😂

UPDATE 2:
Alle foto’s staan nu online. Daarnaast is het me opgevallen dat dit artikel niet werkt wanneer je op Lees commentaar klikt. Klik je op lees meer werkt hij wel zoals het hoort. Hier wordt nog aan gewerkt.

• Vliegreis en eerste dag.
• De tweede dag:
• Dag 3: De armoede

Vliegreis en eerste dag.

Wat een vreemd land. Maar laten we met het begin beginnen. ’s Morgens héél vroeg verzamelen om 08:00 uur bij Schiphol te staan. Daar waren we aardig vroeg. Ik ben met Iris, Astrid en Cleem gereden. Myrte ging zelf rechtstreeks met Joost.

Toen ik in mijn tas stond te rotzooien zag Myrte mijn inentingen boekje. Die was ze zelf toch nog vergeten. Vette pech dus, maar gelukkig kon Joost even op en neer crossen terwijl wij incheckten. Met een paar niet legale artikelen in onze koffers (simpele: beetje kaas, beetje vis die onze familie in Zuid-Afrika graag zou hebben) dus beetje spannend allemaal.

Joost was ruim op tijd terug (met een boete, handig zo’n flitscontrole). We waren op tijd bij de boarding, maar het duurde maar wat lang voor we door de duane heen waren. Gelukkig had de rest van onze vlucht hier ook last van, dus problemen leverde het niet op. Uiteindelijk zat iedereen krap-aan op tijd in het vliegtuig.

De vlucht was vele malen minder erg dan ik verwacht had. Ik had wel echt trek en heb met Myrte de hele vlucht van maaltijd naar maaltijd geleefd. Maar eigenlijk vlogen de 10 uur en 15 minuten vliegen voorbij. Cleem heeft een totaal boek uit, ik heb een goede start gemaakt in een nieuwe na de vorige gelezen te hebben en Myrte heeft ook een heel eind gelezen. Voor mijn moeder hebben we een cadeautje gehaald op het vliegtuig, waar we zelf ook meteen gebruik van gemaakt hebben. Ga nog niet zeggen wat, maar het was gewoon zoiets typisch voor mijn moeder dat we het niet konden laten liggen.

’s Avonds laat dan aangekomen in Johannesburg. Wat een vreemd land is dit toch. Iedereen is raar behulpzaam, beleefd en praat zacht. Daar waren we dan ook voor gewaarschuwd, iedereen wil helpen en vooral daarna geld ontvangen. Nadat we bijna de eerste porter per ongeluk in dienst hadden omdat hij echt overkwam als een security gast hebben we hem toch maar redelijk bot afgepoeierd en zijn het hotel in gegaan. Vreemd sjiek het hotel, maar ze willen de hele tijd geld hebben om ergens met je geld heen te lopen om af te rekenen. Ze vinden het schijnbaar niet logisch om van te voren te melden hoeveel iets kost. Maargoed, dat eisen we dan gewoon. Het loopt allemaal gewoon een beetje stroef en lastig, het contact met de mensen hier. De afstand tussen culturen is giga denk ik dan maar. Helaas voegt onze ontmoeting met Andrew de Australische mijnwerker die nu voor de 2e keer “zuiver onterecht dronken uit het vliegtuig is gezet” hier niets aan toe. Wij wilden gewoon nog even wat gaan drinken en hij klampte aan ons vast omdat we de enige westerse mensen waren, hij zat in zijn uppie. Behoorlijk luidruchtige man terwijl de mensen eromheen juist timide en stil zijn. Enfin, nu snel slapen, morgenvroeg vroeg op om door te vliegen naar Phalaborwa.

Helaas wel eerst ontbijten in dit vreemde hotel. Mijn broertje heeft ondertussen Paul de Leeuw gevonden op TV J.

De tweede dag:

Niet te geloven. Ik zit dit dan ook om 07:15 (dag 3) te typen, gisterenavond was ik echt te moe. Allereerst gistermorgen natuurlijk vroeg opgestaan om te zorgen dat niet het eerste probleempje zou zorgen dat wij ons vliegtuig gingen missen. We waren dan ook ongeveer 8:30 uur op het vliegveld. Onze vlucht zou 10:30 vertrekken. Nou, dat was dus zinloos geïnvesteerde tijd.

Binnenlandse vluchten (Domestic flights zoals ze het hier noemen) hebben zeer lage controle. Gelukkig konden we tegen een uur of 9:15 inchecken (toen kwam onze vlucht voor in het systeem en konden we naar de bijbehorende balies). Om 10:10 uur werd er pas geboard. Dat is wel heel laat dachten we. Echter, toen we na lang wachten en rondgesnuffeld te hebben in de winkels op het vliegveld dan eindelijk om 10:00 uur besloten naar beneden te gaan ontdekten we dat we echt geen haast hadden hoeven hebben. Er zaten maar heel weinig mensen die in een bus moesten stappen met ons. Met de bus werden we naar een klein vliegtuigje gebracht, de slipstream 41.

Aangekomen in Phalaborwa werden we verrast door het kleine vliegveld, dat er echt harstikke leuk aangekleed uitzag. Dit vliegveld verwerkt ongeveer 2 vliegtuigen per dag hoorden we ergens. Terwijl wij nog afscheid stonden te nemen van de mensen waar we aan boord mee gesproken hadden, en een Nederlander die we in Johannesburg al ontmoet hadden hoorden we ineens van binnen uit: “Familie Janssen?”. Dat waren Nol en José die ons kwamen ophalen. José had de voorbereidingen voor een grote Toyota Tuscon gedaan waar ik alleen nog maar even voor hoefde te tekenen en betalen, waarna we doorreden naar onze lodges. Onze lodges blijkt overigens een woord te zijn voor “Bungalowtje dat er een gooi naar doet een groot huis te zijn”. Niet te geloven hoe groot het is! En mooi ook. We hebben met grote haast omgekleed en zijn toen naar het prachtige huis van Nol en José (onze oudoom en oudtante) gegaan. Daar hebben we een tijdje gebabbeld en het programma in ontvangst genomen:

Provisorisch plan voor Steph, Cleem en Myrte

Maandag:

• 12:00 aankomst Phalaborwa
  Naar Sefapane Lodge, inchecken, rommel opruimen
• 14:00 Vertrek voor rivier safari die om 15:00 begint en ca. 3 uur duurt.

Dinsdag:

• 09:00 Vertrek Sefapane voor bezoek aan creches en omgeving bezichtiging.

Woensdag:

• Krugerpark.
• 18:00 Eten en (hopelijk) verrassing bij ons thuis.

Donderdag:

• Blyde Rivier

Vrijdag:

• Swadini
• 14:00 lunch Sefapane, dan koffers pakken en
• 17:00 naar vliegveld en
• 17:50 vertrek naar Johannesburg_

Na gezellig gebabbeld te hebben gingen we ’s avonds op een boot-safari. Onderweg zijn we eerst in onze dikke huurjeep (Toyota Tuscon) door de mijnen van Phalaborwa gereden, waar ze momenteel voornamelijk koper en Fosfor winnen. Zeer indrukwekkend en machtig groot. De mijn is dan ook het enige bestaansrecht van Phalaborwa, alles eromheen is extra. De mijn moet voor zo’n 30.000 mensen de broodwinning betekenen.

Na deze bezichtiging gingen we door naar de bootsafari. Een ijzeren raamwerk op een stel kapotte boten met een buitenboordmotor. Maar dan wel zo mooi mogelijk gemaakt. Het had 2 verdiepingen, zodat we bovenop met de koelboxen gewoon lekker een paar uurtjes om ons heen konden kijken. En dat hebben we dan ook gedaan.

Dan merk je al snel dat je hier echt niet bij kan met je Europese hersentjes. Het is -stil-. Alleen natuur. Niets anders…. Iedere bocht in de rivier denk je “Nou, dat was het weer, na de bocht zien we de bewoonde wereld weer”, maar niets daarvan. Het is oneindig uitgestrekt gewoon domweg natuur.

Wat we alleen al vanaf het bootje gezien hebben:

• Veel nijlpaarden
• Een hele grote krokodil (ben vooral benieuwd hoeveel ik er -niet- gezien heb).
• Een Chiraf
• Olifanten
• Buffel
• Waterbokken
• Veel rare vogels
• Dassies (weet niet wat de vertaling is, dat is zuid-afrikaans)

 Het was allemaal maar knap overweldigend. ’s Avonds teruggekomen hebben we ontzettend gezellig gegeten met Nol en Jose in een restaurant in het dorp, waar een zeer serieus legerachtig uitgedoste man op onze auto paste. Hierna zijn we thuis gaan slapen, we waren echt knap bekaf. We hadden allemaal echt het gevoel dat we al een paar dagen wakker waren.

Dag 3: De armoede

Toen werd het heftig. ’s Ochtends tamelijk vroeg uit de veren om lekker rustig en luxe volledig verzorgd te ontbijten. Om 8:45 uur kwamen Nol en Jose om bij ons aan het ontbijt een kopje koffie mee te pakken. Daarna gingen we met Nol de Townships in. Wat daar allemaal gebeurt gaat echt nergens over. Armoede ten top. Je weet niet wat je ziet en waar de mensen in moeten leven. Overleven daar is gewoon een dagtaak waar mensen gewoon de hele dag onderweg zijn om water, eten en misschien zelfs hier en daar een betaald klusje te kunnen vinden. Met gemiddeld 2000 reacties per beschikbare baan kan je je wel voorstellen hoeveel kans ze maken om het maaltje echt bij elkaar te verdienen.

Na een hoop armoede etc. gezien te hebben kwamen we bij het schooltje “Search” aan, dat vanuit het project Bambanani is opgericht voor de kinderen. De kinderen hebben eigenlijk sinds vorige week vrij, maar speciaal voor onze komst was de school een dag extra open gegaan.

(Morgen meer, ik moet verder)