When does the hurting stop?

Jah, dat was dus te lang geleden: Ik wil al weer een tijdje gaan rennen. Maar Freddy weer zo ver krijgen lijkt nog niet mee te vallen. Toen bleek dat Annemarie, Astrid en Karin zondagmorgen gingen rennen wilde ik dan ook graag mee. Ze gaven al aan dat ze niet zo heel serieus en goed waren. Aangezien ik volgens mijn nog wel een aardige conditie had was het maar hopen dat ik niet te snel was voor de dames.

Dus, zondagmorgen om 9:00 uur verzameld en daar gingen we dan. 4 à 5 km rennen. Wat viel dat tegen! Annemarie, Karin en Astrid bleken toch een behoorlijk goede conditie te hebben! Het hele stuk hebben ze in één keer doorgelopen. In het begin had ik het idee dat ik het makkelijk ging bijhouden, maar op de helft was ik echt al aan het opraken. Verbeten heb ik de 2e helft mee gedaan, ik heb geen zin om achter te blijven natuurlijk. Toen ze op de laatste paar meter tot mijn grote schrik ook nog een eindsprint inzetten kon ik daar maar een stap of 4 aan mee doen, en was ik blij dat ik zelfs mijn gewone joggen kon voortzetten tot het eindpunt. Ik was al lang dankbaar dat ik het had kunnen opbrengen om het mee uit te lopen!

En inderdaad, vandaag doet alles me zeer. Mijn onderrug, mijn heupen, mijn spieren, alles. Kortom: het was de hoogste tijd dat ik het weer ging doen, ik hoop dat ik nog veel met ze mee kan! Gezellig was het in ieder geval!

Update: Via google-earth uitgezocht, het blijkt 5,33 km te zijn 😎. Dus zo heel slecht is het nog niet.