Weer een aantal boeken verder heb ik nu weer eens een boek gelezen dat een review waard is. Laat ik deze review ook eens anders beginnen, namelijk met de eerste alinea uit het boek: I WAKE UP on a pile of smoldering garbage and leaves in the old Hollywood Forever cemetery behind the Paramount Studio lot on Melrose, though these last details don’t come to me until later. Right now all I know is that I’m back in the world and I’m on fire. My mind hasn’t quite kicked in yet, but my body knows enough to roll off the burning trash and to keep rolling until I can’t feel the heat anymore. Dat is dan ook meteen het enige wat sommigen misschien wat zwakker aan dit boek zouden vinden ;). Er is geen spanning- of actieboog. Het boek begint met alle schuiven open en die veranderen nooit meer van positie. Er zijn geen echte slome momenten, er is geen echte verhaal opbouw. Je ontdekt alles in volle draf. Dat is dan ook een van de dingen waar ik het meest van genoten heb. Voor mij is Richard Kadrey een nieuwe schrijver, waar ik meteen erg van onder de indruk ben. Hij heeft een bijzonder mooie manier van vertellen. Zijn omschrijvingen van situaties en omgevingen zijn nieuw, niet iets wat ik eerder heb gezien. Hij staat stil bij vreemde details, maakt prikkelende vergelijkingen en maakt serieus elke alinea even representatief en citeerbaar. Het verhaal gaat over iemand die door een groep mensen naar de hel gestuurd wordt en zijn vriendin vermoorden. Na 11 jaar ontsnapt hij. Je kan je voorstellen dat hij na 11 jaar op de meest gruwelijke manieren mishandeld en gekweld te zijn eigenlijk maar 1 agendapuntje heeft: Afrekenen met de verantwoordelijken. Dat is dan ook het enige waar hij mee bezig is, in een verhaal dat veel meer aspecten kent dan dit. Die aspecten pak je enkel vanuit zijn perspectief mee, het boek is geschreven vanuit de eerste persoon, zijn eigen ik. Ook dat is prikkelend, want je moet veel zelf in elkaar puzzelen. Geen complexe zaken overigens. De singleminded instelling en het slechts één doel hebben maken het een bijzonder snel verhaal. Bij alle ontwikkelingen, twist en side-plots houdt de hoofdrolspeler zijn koers genadeloos vast: zijn eigen doel. Kortom, een daverende rit die je gewoon moet uitzitten. Doorlopende actie en beweging, waar het verhaal voor de hoofdpersoon enkel een irritante rem is en dus met grote stappen doorlopen wordt. Genieten in leuke bewoordingen en bijna plichtmatig noodzakelijk doorgaand geweld. Dat laatste vaak ook nog halfhartig. Hinderlagen en verrassingen zijn enkel irritaties op zijn weg. Het zijn slechts stapjes in zijn doel: Payback Het einde wordt als zwak ontvangen, het is een open einde waarin je op een aantal terreinen niet veel wijzer bent geworden. Voor mij geen teleurstelling, het was genieten en belooft verder te gaan in het volgende boek. Het gebrek aan diepte en closure op een aantal van de side-twists of misschien het grotere verhaal storen me niet, omdat het de ik-persoon niet stoort, wat mij betreft de inlevende lezer dus ook niet. Het is haast onvermijdelijk dat het ongeïnteresseerd verder gaat in een serie van nieuwe irritaties onderweg naar het volgende doel :). Het verrast me dan ook dat dit, in een film noir beleving met totale mayhem en continue geweld, als negatief uitgelicht wordt. Voor mij strookt het met de beleving zelf. Lezen!

Comments uit het oude systeem:

Rob Crommentuijn - Aug 2, 2011

Doet me bijna denken aan het verhaal achter Spawn.