Papa, 1 jaar geleden
Het is vandaag precies 1 jaar geleden dat mijn vader overleed. De tijd gaat snel en onverbiddelijk door. Een jaar waar ik toch erg gemengd op terug moet kijken. Een jaar vol eerste keren. Eerste keren zonder mijn vader. Zijn verjaardag, zijn trouwdag, mijn verjaardag, Sinterklaasfeest zonder de echte Sinterklaas, zijn Cannes, enz. Eerste keren dat hij er niet bij was, eerste keren dat ik hem niet kon vragen hoe hij er over dacht. Eerste keren dat ik niet direct zijn mening kreeg. Eerste keren dat ik het toch echt zelf zal moeten bedenken. En allerlei ontwikkelingen die ik juist had willen delen. Dat is nog steeds niet makkelijk. Sterker nog, ik begin er steeds meer behoefte aan te hebben, dat delen. Ik denk steeds vaker dat het gebrek aan contact voor mij nu wel lang genoeg geduurd heeft. En toch is dat hoe het is. Een grote harde les in de betekenis van het woord definitief. Toch moet ik erg dankbaar zijn. Want we hebben veel gehad. Ontelbare mooie herinneringen, anekdotes en een rijk verleden. En die, tot mijn grote opluchting, zijn er nu nog. Onveranderd. Sterker nog, daar zit nu een gouden randje omheen. Er zijn veel positieve dingen gebeurd en het gaat eigenlijk best goed met me. Gelukkig was mijn vader een expliciete persoon. Ik kan me vaak erg goed voorstellen wat hij ervan zou vinden of zeggen. Ik kan vaak om zijn opmerkingen lachen nog en citeer hem best vaak. Ik heb zoveel meegekregen. Vandaag is er een herdenking voor bescheiden kring. Daar mag ik een woordje voor mijn vader en de gasten houden. Dat maakt het beter, het is prettig om er af en toe bij stil te staan, al helemaal met allemaal mensen die het delen. En dan gaan we weer verder met de opdracht die mijn vader mee gaf. Wees positief, pak door, ga door en wees trots. Heb nooit spijt. Hij wilde dat we niet somber deden en de boel gewoon oppakten. Alhoewel dat lang niet alle dagen even goed gaat is het iets heel concreets om op te richten en te doen. Dus, door met alles! Extra troost is dat ik nog steeds nieuwsberichten van hem tegenkom. Een artikel over zijn projecten in Heeswijk (bij Search), leuke berichten over spontane wervings-acties voor de Eugène Janssen Foundation, de vrienden en kennissen die daar nog steeds onverwachte bijdragen aan doen en natuurlijk gewoon fijne berichtjes op zijn memoriam site. Maar ik mis je wel pap.. veel en vaak. Wilde dat je erbij kon zijn.. Maar ik zal niet zielig doen.
Wij zijn het leven. Wij de kiemplant, het dier en ik de mens. De mens met zijn mensen, het leven en de dood. Samen, verbonden in de eenheid van komen en gaan, van zijn en niet zijn, in het nimmer in te lossen verlangen niet te sterven. Op zoek naar de waarde van alles wat vergaard kan worden, op zoek naar de waarde van alles wat moet worden afgelegd. Wij de kiemplant, het dier en ik de mens. De zaailingen van de zondag, de werkers van de week, tot het laatste weekend zijn tol eist, zijn rust vraagt, zijn nieuwe zaailingen tot leven wekt. De boom die het dier kent, de wind die het water voort blaast, de mens die kiemplant is. Op de ademtocht van het leven zelf, worden bomen geveld. Maar de lege plek vervult zich met nieuw leven, afgekeken van de boom. Op de ademtocht van het leven zelf, ontwaken dromen in de hardheid van alledag. Maar de ondraaglijkheid vervult zich met nieuw verlangen, afgekeken van de droom. Nieuw leven dat verleden niet vergeet, maakt de boom minder dood. De boom die het water kent en de wind. Het dier dat met de wind speelt, de mens die kiemplant is. Op de plek waar de boom zijn droom aan de wilgen moest hangen. Omdat je slechts door kunt gaan tot het op is. Niet verder dan het einde. In het vertrouwen dat het nooit op is en het einde altijd een nieuw begin. Zo scheppen de kunsten, zo liggen de kansen. Hoe meer je geniet, hoe beter je kiemt. Hoe langer je sterft, hoe vaker je kiemt. De plant, het staal, de verbinding, de kunst, de muur, de natuur, de cultuur, het tuintje, het graf, het laatste tuintje, de kiemplant, het dier en ik de mens. Het leven is prachtig. Een kiemplant van een meter vierentachtig.
Gedicht van Marcel van Herpen, op basis van de Kiemplant tekst van Eugène.
