Ik heb lang nagedacht hoe ik deze nieuwspost niet met het woordje “Vroeger” zou laten beginnen. Daar heb ik nu de vorige zin voor gebruikt :). Vroeger had ik een erg gaaf spel. Dat spel heette Privateer (Wing Commander: Privateer). Ik heb het spel origineel gekocht op diskettes. De doos heb ik nog steeds liggen. Dit spel heeft me een goede proefwerkweek gekost. Het was namelijk vernieuwend en gaaf, je kreeg er geen genoeg van! Je moest ruimteschepen bedienen. Je kon handelen of vechten. Je kon je relaties met groeperingen beïnvloeden door de missies en keuzes die je deed. Je kon verder met de verhaallijn of je verliezen in het uitbreiden en uitbouwen van je schip, of zelfs nieuwe grotere schepen kopen. Je kon het universum ontdekken. Zulke vrijheid en diepgang had ik tot dan toe nog nooit zo smakelijk en plezierig meegemaakt in een spel. Was je alle diepgang voorbij namelijk, dan was het een spel waarmee je joysticks sloopte en waar je dogfight na dogfight afhandelde. Rust en vette actie wisselden elkaar wild af! Microsoft heeft later nog wat honger gestild met Freelancer. Leuk, goede dogfights en multiplayer, maar moest helaas wat van de diepgang achter laten. Ook hier hebben we met veel mensen heel wat uren in verbrand. Natuurlijk heb je dan nog de serie X (Bijvoorbeeld X3 Reunion). Super goede gameserie, maar zoooo complex. Je hebt de diepgang en het geheel, maar de snelheid en haalbaarheid is er wel een beetje uit. Het is een worsteling om een stapje verder te komen. Vandaar dat ik wel erg verrast was met een titel die de juiste honger stilt: Rebel Galaxy. En het is een onwaarschijnlijke titel ook: het spel is een Indy game, waar 2 ontwikkelaars achter zitten. Ik had dan ook lage verwachtingen toen ik het spel opstartte. Het eerste dat enorm opvalt is dat ondanks dat het in de ruimte is, je niet de vrijheid hebt om naar boven en naar beneden te bewegen. Het spel vindt plaats op slechts 2 assen, in plaats van 3 zoals je gewent bent in andere space-games. Maar hier wen je ook heel snel aan. Je bestuurd een gigantisch schip, terwijl de fighters en bombers om je heen cirkelen. Meer dan genoeg vermaak met die van je af te plukken, waarna je hun grote schepen probeert weg te vagen. Dan voelt het allemaal wat meer als titanen en ben mis je die 3e as eigenlijk helemaal niet. Het verhaal is grappig opgezet en ik maak er leuke vorderingen in, waarnaast ik lekkere bij klus met missies om mijn schip wat beter te voorzien en uit te bouwen. De missies lijken met me mee te ontwikkelen, dus het blijft eigenlijk (als ik wil) even spannend als de eerste missie was. Je kan heel makkelijk heel snel verliezen als je het gevoel krijgt dat je de game wel de baas bent geworden. “Mwah, ik heb nog de helft van mijn raketten en zo erg is mijn schip ook weer niet beschadigd” zijn meer dan eens mijn laatste gedachten geweest voor ik een gevecht begon die eindigde in het titelscherm. De game heeft een soort metal-country spacecowboy soundtrack die echt heel erg goed past. Daarnaast zijn de missies en opdrachten goed variërend. Ik heb meer dan eens moeten puzzelen hoe ik de opdracht moest uitvoeren. Het heelal is uitgebreid en super mooi gemaakt. Ik heb na een hele tijd spelen de technologie nog niet om het eerste zonnestelsel te verlaten, maar daar doorheen vliegend is er al zoveel te ontdekken en zoveel random encounters en gebeurtenissen in hele mooie graphics. In Freelancer moest je naar gates vliegen, waarna je in spacelanes door het heelal kon racen. In dit spel moet je zorgen dat er geen grote objecten in je buurt zijn en kan je op gigasnelheid door het stelsel vliegen. Kom je wat groots tegen of een hinderlaag, val je uit deze snelheid. Vaak is het prima mogelijk om op de hoge snelheid de wolken asteroïden en andere ellende te vermijden. Dit is erg leuk en creatief gedaan. Het beloond je ook meer dan de saaie transities die normaal bij dit soort games horen: er moeten immers kilometers gemaakt worden. Zoals Douglas Addams het al zei: “Space is big. You just won’t believe how vastly, hugely, mind- bogglingly big it is. I mean, you may think it’s a long way down the road to the chemist’s, but that’s just peanuts to space." Kortom, verrassend veel verhaal. Veel met je mee groeiende missies. Mooie graphics. Leuke besturing. Heftige gevechten. Leuke soundtrack. Volgens mij moet je hem gewoon hebben! :) Hier de trailer: https://youtu.be/rtg56RGq0OY

Comments oude systeem:

Mark - Jan 4, 2016

Is dit ook volgens ‘roguelike’ concept, waarbij je niet kunt saven? Dus dood=opnieuw beginnen? Ik ben laatst eindelijk eens aan FTL begonnen en hoewel het FUCKING frustrerend is, het niet kunnen saven geeft wel een nieuwe dimensie in hoe je tegen risico’s aankijkt..

Ronald Everduim - Dec 2, 2015

Ik zag hem ook langs komen, heb hem toegevoegd aan de wishlist maar ik weet nog niet of ik hem ook daadwerkelijk ga uitproberen. Het deed me inderdaad wel meteen denken aan Freelancer, de X serie en Elite. Ik wacht de winter sale even af :)

Steph - Dec 2, 2015

Nou, ben benieuwd of hij voorbij zal komen bij je :). Ik weet niet wat hem zo uniek maakt voor me, maar het vechten is gewoon echt leuk :).

Steph - Apr 5, 2016

Nee, dat is hierbij gelukkig niet. Ik kan je garanderen dat dood gaan in dit spel wel bijzonder frustrerend is en dat ze je daar ook goed mee pakken. Als je missies hebt afgerond moet je natuurlijk terug voor repairs, aanvullen raketten en inleveren spullen voor je bounties. Ik pak altijd flink veel missies mee en moet dan onderweg besluiten hoe beschadigd mijn badkuip mag zijn voor ik terug keer. Soms ga je te laat, omdat terugvliegen ook echt gewoon tijd kost. Als je dan dood gaat wordt het allemaal een beetje vervelender: terug naar de laatste basis!