Ikea bed
Afgelopen weekend was het weer zo ver. Voor de zoveelste keer als naïeve goedgelovige sukkel weer in de toverwereld van Ikea beland. Dit keer gesponsord door het praktische inschattingsvermogen van Iris overigens… Elias begint langzaam aan een beetje zijn bedje uit te groeien. Het kan nog wel een tijdje, maar je merkt dat hij ook wel heel graag op Aeron zijn bed zou willen liggen (demonstreert hij regelmatig). Tijd om eens een groter bed aan te schaffen dus!
Iris had al snel besloten dat hij gewoon dezelfde kreeg als Aeron. Aeron heeft een normaal bed, met 2 rijdende lades eronder (nu ja, meer 2 bakken met wieltjes) en een poef om op te zitten en voor te lezen. Leek me prima, dus mijn vaya con dios gegeven.
Vorige week werd het riedeltje bezorgd en afgelopen weekend kon ik aan de slag. Aeron zijn bed had ik met mijn neef Hans gebouwd. Maargoed, nu is het Corona tijd, dus ik moest alleen. Gelukkig boodt Aeron zich aan als vervangende kracht. Je zal begrijpen dat het met de beste bedoelingen er al niet heel rooskleurig meer uit zag. In plaats van met zijn tweeën, nu met een 3 jarige 😅. Ik heb me maar ingesteld op gezelligheid en begon.
Al snel zag ik (2e pagina) dat het niet hetzelfde bed als die van Aeron werd. Deze had een hele lades-constructie eronder en is super hoog? Iris gebeld en jup: “Ze hadden niet meer hetzelfde bed, maar deze leek er wel op!”. Dat begrijp ik: ze zijn immers beiden wit en in theorie kunnen op beide kinderen slapen … maar verder was wel ongeveer alles anders 🤐.
En zo kwam het dan weer dat ik de wonderlijke toverwereld van de Ikea in ging: Je begint met goede hoop en je hebt ook echt zin! “Weer eens wat bouwen!” “Yeah, I can do this!” “Met mijn handen maak ik wat moois!” “Lego voor volwassenen!" en andere volslagen debiele zinnetjes gaan door je hoofd.
Toch eindigt het altijd hetzelfde. Zes uur later , Aeron voor “het laatste stukje” al lang weggestuurd, zit je op pijnlijke knieën bij je zelf te denken: “Nog 2 lades. Dan de kamer opruimen, de spullen opruimen en proberen overeind te staan zonder dat ik bejaard lijk”. Je probeert vragen over de zin van het leven, je optimisme, de vergankelijkheid van het geheel en ander droevig gedachtegoed uit je hoofd te houden en je bijt door. Zodat je straks trots kan zeggen: “Kijk, ik heb een instructie opgevolgd”.
In werkelijkheid is dan niemand onder de indruk, maar vaak wordt er dan wel ritueel soort van dankbaar en gepast onder de indruk gereageerd in directe omgeving… En daar doe je het natuurlijk allemaal voor 😒.
Maargoed, eerlijk is gemeen: als het bedje er dan staat ben je echt blij. Vooral dat deze klus voorlopig achter de rug is, maar ook dat het mannetje een fatsoenlijk bed heeft.
Hij kan er morgen op slapen, want bij het weggooien van de verpakking lazen we dat de matras eerst 72 uur tot rust moet komen 😠. Was wellicht handig geweest als ik dat vorige week al gelezen had. Tot die tijd logeert hij nu met zijn kleine oude bedje op de kamer van zijn grote broer 😇.
