Hardspace: Shipbreaker - Zo ontzettend snackbaar!

Zo druk als het is vind ik steeds minder tijd voor gamen, zeker minder dan dat ik zou willen. Mijn to-do lijstje van dingen die ik nog wil doen blijft maar groeien. Ik wil zo graag GTA5 en de nieuwe Assassins Creed nog uitspelen. Ik wil Borderlands 3 uithebben, Read Dead Redemption gedaan hebben, de vele adventures met vette verhalen nog gezien hebben, etc etc.

Toch heb ik me weer laten verleiden om nóg een game te kopen voor op de plank: Hardspace: Shipbreaker. Vanaf het eerste moment dat ik er over las fascineerde deze game me ontzettend met wat hij doet: Je moet ruimteschepen recyclen. That’s it. Meer is er niet.

Gewapend met een snijbrander en een tractorbeam moet je in je uppie je ding doen. En dat is vreemd bevredigend. Je kiest een ruimteschip uit en moet deze ontmantelen. Per onderdeel dat je losmaakt wordt duidelijk aangegeven waar hij naartoe moet, piece of cake.

Je hebt helaas niet genoeg lucht bij om alsmaar door te kunnen blijven werken.
En je moet ook vermijden om dood te gaan of de boel te laten ontploffen.
En je mag maar 15 minuten per keer werken.
En dan komt er een eindafrekening, je moet betalen voor de faciliteiten en allerlei kosten die je hebt gemaakt, ’t is te hopen dat je meer van waarde gerecycled hebt dan in rekening wordt gebracht.

Dit zijn dingen die het bij elkaar wel stevig doorwerken maken. En dat is geen goede setting wanneer je met lasers om je heen aan het snijden bent naast brandstof- en koelingstanken. Of wanneer je een reactor die direct in meltdown schiet even beheerst richting inzamelingspunt wil brengen terwijl je er gemene optaters van krijgt als je hem iets te dichtbij houdt.

Op een gegeven moment krijg je of het gevoel dat het echt goed gaat, of net wat teveel haast. En dat is het moment dat de dood dichtbij is in de game. Je let even niet op en je ontdekt een nieuwe manier om dood te gaan.

Volharding wordt beloont overigens. Je krijgt steeds beter in de gaten wat je mogelijkheden zijn en hoe je zaken kan aanpakken. Daarmee nemen de beloningen toe en wordt je gear steeds beter door upgrades.

En dat is dan ook nodig. Je begint met een absurde schuld in het spel. Het is de ouderwetse evil manier van personeelswerving: kom bij ons werken en je krijgt een zeer net salaris, een grote beloning. We brengen de gemaakte kosten in rekening maar de rest is voor jou. Vervolgens krijg je dan ook echt vorstelijke beloningen voor al wat je doet. Jammer echter dat ze verbleken bij de kosten die je blijkbaar maakt, dus doorwerken graag!

Omdat het spel je slechts 15 minuten per ronden geeft kan je op voorhand makkelijk besluiten of je tijd voor 1 of 2 sessies hebt. Daarmee is het spel kort en snel en makkelijk tussendoor een keer op te pakken. Ik vind het dus een snackbare game voor snel tussendoor, maar ook erg vet om te doen. Een game die snel kan schakelen van lekker Zen en fijn bezig naar absolute -fuck fuck fuck- crisis momenten waarin je maar kort hebt om te beseffen hoe je de boel aan het verkloten bent 😆. En dat is leuk!