Onderhand terug naar het echte leven graag...

Okay, ondertussen begin ik het allemaal wel een beetje moe te worden. Ik heb nog geen dag gewoon aan het werk gekunnen, telkens als gevolg van de inbraak. Ik begin er ondertussen wel een beetje moedeloos van te worden. Alhoewel het verhaal van gisteren wel grappig is (wanneer ik het aan anderen vertel) is het vanmorgen ook weer huilen met de pet op.

**Gisteren:
**Lekker vroeg in de auto, weer eens lekker aan het werk. Een eind voorbij Nijmegen: *PAF*. Klapband. De auto gelukkig beheerst aan de kant gekregen. Geen mobiele telefoon, geen telefoonnummers bij de hand. Lekker dan. Achterin de kofferbak gekeken: Geen reservewiel meer. Dat is te duur ofzo. Wel een bandenreparatiekit. Met zéér onduidelijke handleiding. Allerlei onderdelen waarvan je niet begrijpt of ze er nu op of juist af moeten. Niets lijkt op het plaatje, geen van de onderdelen herkenbaar. Na een flinke tijd toch ontdekt hoe die kit hoort te werken, en wat elk onderdeeltje doet. Dus na een half uur had ik de reparatielijm daadwerkelijk volledig in mijn band zitten. Mooi… nu de compressor erop:

_-niets-
_
Nou ja… Niets? Er vliegt op wat plekjes wit spul uit. Kortom: te kapot voor reparatie. Daar sta je dan na een half uur. Koud tot op het bot, harstikke smerig. Dan maar lopen naar een praatpaal. Bij de praatpaal aangekomen gebeurt het voorspelbare:

“Heeft u een ANWB abonnement?"
“Nee, ik heb een leaseauto”
“Maar meneer, u kunt lid worden, anders kunnen we niets voor u doen”
“Mevrouw, ik wil graag doorverbonden worden met mijn leasemaatschappij: Terberg”
“Sorry meneer, wij zijn een hulpdienst, geen telefoondienst”

Op werk werd ik hier onderbroken in mijn verhaal. Collegae merkten op dat ze natuurlijk een goed punt had. Daar sta ik dan ook volledig achter: ik had geen enkel recht dat te verwachten. Maar ik had ook geen zin om naar een benzinepomp ergens ver weg door te lopen, nog om ter plekke een extra duur ANWB abonnement af te sluiten.
Kortom, ik bleef bellen en mopperen en bellen en bellen. Tot de mevrouw me dan geïrriteerd toch maar even wilde doorverbinden. Met de leasemaatschappij gebeld, en die zorgden dat (jawel!) de ANWB kwam, omdat ze zelf even geen middelen ter beschikking hadden. Na een tijd gewacht te hebben kwam de ANWB meneer, die mijn wiel in de kofferbak gooide en met me naar een garage een eindje verder reed. Daar werd de leasemaatschappij gebeld om toestemming voor een nieuwe band. Na weer een tijdje wachten kwam die toestemming er en kon de garage mijn wiel van nieuwe band voorzien. Terug bij mijn auto zette de ANWB meneer mijn band erop en kwam ik uiteindelijk 11:30 uur op werk aan.

Vanmorgen:

Gisteren was de postbode voor de zoveelste keer tevergeefs met mijn bankpassen aan de deur geweest. Raar genoeg was ik weer werken. Goddank gingen ze hem nu op het postkantoor neerleggen. Iris nog uitgebreid navraag gedaan: Wanneer kan het dan opgehaald worden en wat is daar voor nodig?
“Nou, het ligt er om 8:30 uur hoor en dan kunt u ook meteen terecht, aangezien het postkantoor dan open is. Zorg wel dat u een legitimatiebewijs bij heeft…"
Dus ik vanmorgen om 8:30 uur eindelijk naar binnen bij het postkantoor. “Oh, maar er is nog niets binnen hoor meneer. We verwachten de post pas om 10:00 uur."
Ik ben bang dat ik op dit punt een beetje onbeleefd ben geworden tegen deze mevrouw. Helaas kan ik het morgenvroeg dus weer proberen. Vanmorgen was dus verspilde tijd.

Deze middag:

Nog steeds geen simkaart binnen, ook niet thuis in de post. Vodafone zou deze op sturen. Iris had die van haar (goedkoop abonnementje bij een rotprovider) meteen dags na de inbraak al binnen. Dus ik maar weer eens bellen.
“Wanneer komt mijn simkaart eindelijk binnen? Ik wacht hier nu al te lang op en mijn vriendin heeft die van haar ook al binnen”
“Deze kaarten zijn normaliter binnen 3 à 4 dagen bij u hoor meneer."
“Ik wacht nu langer dan 4 dagen mevrouw."
“Oh, dan zal ik even kijken……..Ah, we hebben hem niet opgestuurd meneer, want u kan hem veel makkelijker ophalen bij een citypoint. Dan heeft u hem meteen en dan hoeft u niet te wachten."

Nadat ik ook hier wat onbeleefde uitspraken deed bood ze me aan hem alsnog op te sturen. Nee bedankt, ben hem nu maar meteen gaan halen bij een Citypoint in Apeldoorn, met Deflin en Joop. Ook weer lekker lang voor niets gewacht…. :(

Kortom, begin er een beetje heel erg moedeloos van te worden….