Boek: I Shall Wear Midnight

Weer een leuk boek uit :). Al weer een aardige tijd geleden las ik dat mijn toch wel favorite schrijver Terry Pratchett aan alzheimer leidt. Dat vond ik direct erg zonde, aangezien ik toch de goede hoop had nog veel van hem te lezen en op dit moment zo’n 35 boeken van hem bezit die ik gelezen heb. Kort geleden kwam ineens het bericht dat er een nieuwe aankwam: “I Shall Wear Midnight”. Deze kreeg Iris gelukkig ook direct van mijn moeder cadeau. Iris had hem direct gelezen en nu was ik dan aan de beurt! Voor de mensen die de boeken kennen, is dit de 4e in de serie die over Tiffany Aching gaat, de tienerheks die wat vroeg wijs is. Geholpen door Nac Mac Feegles (zeer agressieve zuipende, tja uh…. smurfen?) bindt ze de strijd aan met een erg oud kwaad dat wakker is geworden. Lastige ontwikkeling daarbij is dat de heksen (vroedvrouwen, verzorgers en vooral bemoeizuchtige vrouwen die soms wat krachten toegeschreven worden, alhoewel ze zelf alles wel normaal vinden) steeds meer gehaat lijken te worden. Alle mensen worden steeds wantrouwiger tegen deze toch wel machtige vrouwen. Zelfs ex-patiënten van heksen, of mensen die er enorm door geholpen zijn blijken ineens te vinden dat deze vrouwen aan allerlei slechte dingen doen. Natuurlijk allemaal uit 3e of 4e hand, maar je hoort er zoveel slechte dingen over. Als er dan ook een hoop mis gaat staat er wel een verhaal waarin het afrekenen met het echte kwaad bijna bijzaak wordt. Klinkt allemaal heftig? De humor klapt weer van de pagina’s af, veel dingen zijn hilarisch en humoristisch beschreven. Als je van een enorm komische lees-snack houdt is dit echt een aanrader. Stukje uit het boek: hebben de Nac Mac Feegle een schaap gestolen?: “The spokesfeegle must have realized this because, while wringing the edge of his kilt madly with both hands, as a Feegle generally did when he was telling an enormous lie, he added, `Weel, I think I did hear that maybe a piece of sheep kind of accidentally fell intae the pan when it was cooking and we tried to drag it oot but - well, ye ken what sheep is like - it panicked and fought back.' At this point the speaker’s obvious relief at being able to cobble some kind of excuse together led him to attempt greater heights of fiction, and he went on: `It is my thinking that it must have been suicidal owing to having nothing to do all day but eat grass.' He looked up hopefully at Tiffany to see if this had worked."