De spannende finale in Assen
(Foto’s van de dagen staan aan het eind van dit artikel!)
Ongelofelijk, wat een spanning heb ik de afgelopen zondag gehad en wat is het mooi geeindigd! Nadat mijn vader en André afgelopen zaterdag 2e eindigden na een zware race, was zondag de grote laatste race van het seizoen. Daar zat meer dan genoeg drive en emotie aan vast. Hoe de race vervolgens desastreus begon en fantastisch eindigde is een verhaal op zich, dat ons als toeschouwers rennend over de tribune om alles te kunnen zien, goed heeft bezig gehouden! Alle fans waren er zo’n beetje wel, en de spanning was om te snijden!
De start, of bandenkeuze
Het regende hard met enige regelmaat. Dat het een droge dag zou zijn verder leek redelijk zeker. Maar de baan was nog doorweekt en spekglad. Hier maakte team Albi een strategische keuze: We gaan op intermediates rijden. De baan is nog supernat en droogt snel. De rest zullen allemaal op slicks starten, wij gaan voor intermediates. Deze banden hebben nu de beste grip. We kunnen een voorsprong pakken en die moeten we dan wanneer de baan droog begint te worden zien vast te houden tot in de pit de banden gewisseld kunnen worden halverwege. De mensen met slicks moeten voorzichtig rijden en proberen droge stukken weg te vinden en vast te houden. Met intermediates kunnen gewoon de lijnen gevolgd worden en de goede keuzes gemaakt worden. Dit bleek kort een goede keuze: Vanuit een tweede plaats schoof mijn vader direct door naar de eerste plaats. Kort daarop was er een groot ongeluk op de baan waardoor de safetycar de weg op ging. Een dikke 15 minuten reed de hele grid in optocht met lage snelheid over de baan. Dit was helemaal niet goed! De baan droogde hard op, terwijl de oorspronkelijke opstelling kort achter elkaar aan snorde. Toen de safetycar er eindelijk afging was de baanconditie dus ideaal voor de concurentie en waardeloos voor mijn vader. Die had nog een ander probleem erbij: er was een kleine botsing geweest tussen hem en een Seat, waardoor de neus vervelend beschadigd was. Een deel van de auto klapperde onder de neus en leek hem hier en daar zelfs op te tillen. Ook dat kwam de grip niet ten goede! Kortom, na een aantal zware ronden, waarin hij ondertussen terugzakte naar de 16e plaats kon hij eindelijk de pit in, om de neus te herstellen en de goede banden te krijgen.
Mijn vader stapte natuurlijk flink balend uit. Hoe André zich voelde weet ik niet, maar ook bij het publiek had iedereen goed de pee in. Dit was niet hoe we de laatste race voorgesteld hadden! André vertrok met een vastgeplakte neus. Al snel werd duidelijk dat de profisorische oplossing niet voldoende was. Toen we dat zagen steeg de spanning snel bij ons! Dat was helemaal niet goed. Toen vervolgens 4 ronden later de 16e plaats verruild was door een 5e(!) plaats, kregen we gelukkig het gevoel dat het helemaal niet zo’n probleem was. Maar wat sprintten we op en neer over het dak van de pitstraat! Proberen overal te zien wat er gebeurde. Anne-Marie die super enthousiast terug kwam rennen dat hij er weer 2 voorbij reed, kleine Suus die trots vertelde dat het wel heel hard ging, de sfeer sloeg enorm om! Ondertussen zagen we mijn vader ook bijzonder tevreden zwaaien in de pit. Het werd duidelijk dat André een gramschap van zich af aan het rijden was: Hij reed gewoon 7 seconden sneller dan de nummer een! Wat rekenwerk bracht ons het inzicht dat hij nooit op tijd de nummer 1 zou kunnen kloppen, maar een 3e of zelfs 2e plaats zou misschien haalbaar blijken! Wat een spanning, we schreeuwden zijn auto naar voren. De nummer 1 ging echter steeds een beetje minder. Later bleek dat die problemen had in zijn schakelbak. André wist een 5 ronden voor het eind de nummer 1 te kloppen. 3 ronden voor het eind reed hij echter weer 2e. Jammer, maar helaas dachten we, het was al ver boven verwachting. Toen 2 ronden voor het eind de nummer 1 positie definitief ingenomen werd door André waren we uitzinnig!
Wat zagen ze er blij uit toen ze elkaar troffen bij de naopstelling waar de auto’s nog gecontroleerd moesten worden op onregelmatigheden door de officials. En wat waren wij blij! Nummer 1, op de laatste race van het seizoen. Wat prachtig. Er stond heel wat publiek voor team Albi te wachten bij de prijsuitreiking, ze werden dan ook enthousiast toegejuigd! De halve familie was er, Freddy en Kim waren halverwege een bedrijfsuitje vertrokken om dit bij te wonen en de ouders van André waren er ook. De presentator benadrukte dat André geboren was op dit circuit en dat de andere coureurs er goed aan zouden doen eens te observeren welke lijnen André reed! Een prachtig einde van een extreem spannende dag! We hebben natuurlijk aardig wat foto’s gemaakt.
Mijn foto’s van dag 1.
Mijn en Freddy en Kim’s foto’s van dag 2.
Joost zijn foto’s van dag 2.
