Dam tot Dam loop 2012
Na zondag een extreem kort berichtje (mijn resultaat vanuit de sports-tracker applicatie) nu dan toch maar een wat uitgebreider blogje hierover. Ik heb hier behoorlijk weinig aandacht aan besteedt op mijn blog, dus ik zal het eens een beetje uitleggen.
Hoe is het ontstaan:
In juni werd er vanuit de Eugène Janssen Foundation een veiling gedaan voor dit goede doel. Er werden diverse stukken geveild, welke door sponsoren werden ingebracht en waarvan de opbrengst 1 op 1 naar de Eugène Janssen foundation ging. Zo werden er onder andere kunstobjecten geveild, evenals kaarten voor de Dam tot Dam loop. Gezien ik vanuit Search B.V. eerder die week al de vraag had gehad of ik mee zou willen doen, overwoog ik deze serieus. Toch had ik grote zorg bij de opgave om 10 Engelse mijlen te gaan lopen (16,1 kilometer). Maargoed, een goed doel is een goed doel natuurlijk. En het zal geen verrassing zijn dat ik voor dit specifieke goede doel sowieso al heel wat voel. Ik vertelde dit aan het begin van de veiling tegen een vriend van mijn vader (Paul), ook hoever ik bereid was om voor dit kaartje te gaan (ik had hier een voor mij toch wel significant bedrag voor uitgetrokken). Ik deed mijn bod en de veilingmeester begon: eenmaal, andermaal… en toen bood dezelfde vriend van mijn vader ineens gruwelijk over me heen. Een bedrag dat ik zeker niet voorbij kon. Dit was kort een grote teleurstelling voor me, tot hij hem inderdaad gewonnen had. Hij draaide zich om naar me en vertelde me dat hij hier veel te oud voor was, dus dat hij verwachtte dat ik hem zou lopen. Wat gaaf! Vervolgens gaf hij bijdehand aan dat als ik dat bedrag had willen betalen, we dat nu gewoon alsnog even konden overmaken. Dus ook mijn gereserveerde bedrag werd erbij geteld. Daarmee had mijn kaartje een heel mooi bedrag opgeleverd!
Weinig tijd voor voorbereiding:
Daar begon de realisatie overigens dat ik dan toch echt 16km zou moeten rennen. Redelijk vlot ben ik met Cleem begonnen aan het trainen. Plat gezien hadden we 3,5 maand om deze prestatie mogelijk te maken. In deze 3,5 maand vielen ook mijn vakanties: een korte reis naar Cannes, een lang verblijf op CampZone en een korter verblijf in de Ukraïne. Dat is niet veel tijd!
De training naar de Dam tot Dam loop:
De tijd bleek helemaal kort toen ik ontdekte dat ik geen 3km aan een stuk kon rennen. De eerste weken waren een verschrikking: een zware start waarin ik echt wanhoopte hier ooit beter in te worden. Na een maand haalde ik echter de 4km aan een stuk. In het geheel geen prestatie als je naar wie dan ook kijkt, maar voor mijzelf heel belangrijk: er was verbetering en ik haalde een ondergrens in vertrouwen voor mijzelf. Mede dankzij onder meer Rob en Cleem, die mee trainden en telkens weer bleven motiveren, ben ik dan ook stoïcijns doorgegaan met trainen. Langzaam ging ik verder met werken aan persoonlijk record na record: 5km, 6km, 7km en uiteindelijk 8,5km. Dankzij het veel te lage start niveau werd me al snel duidelijk dat ik voor de 16km echt een tijdprobleem had. Toch zijn we met domme goede hoop doorgegaan, om de dag rennen en maar zien wat ik ging halen. De laatste 2 trainingen haalde ik 8,5km (na ook nog 1 week ziek geweest te zijn). Niet voldoende dus, maar de tijd was wel op!
De Dam tot Dam loop:
Zo kwam het dus dat ik zondagmorgen om 7:30 uur thuis vertrok om af te reizen naar Zaandam. Aldaar verzamelden we met het team van Search, waarvan iedereen voor de Eugène Janssen Foundation liep. Myrte sloot nogal gefrustreerd aan in Amsterdam. Ze was veel vroeger vertrokken dan Iris en ik, maar er was onderweg een trein uitgevallen. Ze heeft een tijd vast gezeten in Amsterdam, voor ze bij toeval bij ons in de trein kon. Deze bleek haar eerste mogelijkheid te zijn. In Zaandaam hadden we een eigen tent in het VIP-business dorp, alwaar we onze prachtige loopshirts van de Eugène Janssen Foundation ontvingen. Heel mooi en herkenbaar. De zenuwen begonnen bij mij aardig te gieren, maar langzaam lieten we ons mee sturen in de grote kudde naar de start. Allemaal prachtig geregeld door de organisatie overigens: iedereen wist in welk vak hij hoe laat van start zou gaan en alles was prima aangegeven.
Limiet, halen of niet?
Ik had gelezen dat er een onderlimiet was, waarna je in de bezemwagen terecht zou komen. Je zou het dan niet gehaald hebben en gediskwalificeerd zijn. Geen eindtijd, gewoon een Did Not Finish. Naast mijn zenuwen of ik deze voor mij monstrueuze afstand zou halen, liep ik dus ook nog tegen een klok. Guus heeft me nog uitgelegd dat dat erg mee zou vallen en dat ik veel tijd had, maar ik dacht toch echt dat ik dit goed gelezen had. Ik wist dus voor mijzelf dat als ik hem zou kunnen halen, dit wel onder de 2 uur zou moeten. Dat gevoel heb ik niet meer los kunnen laten. Iedereen heeft me erg vaak aangegeven dat ik gerust mocht stoppen onderweg en dat het allemaal gewoon leuk was. Het was allang een prestatie dat er een poging gedaan werd. Ik vond dat heel erg lief en attent, toch kon ik dat gevoel niet helemaal delen. Natuurlijk zou ik oppassen dat ik geen hartaanval of iets dramatisch zou organiseren, maar kom… Er is véél voor dit kaartje betaald en er is ook zoiets als zelfrespect. Als het binnen de mogelijkheden ligt, dan moet het gebeuren. Daar was ik niet zeker van, maar het moest wel een serieuze poging worden. En ja, als ik hem zou kunnen halen, dan toch wel op zo’n manier dat ik ook zo’n medaille zou krijgen en een eindtijd! :P Ik had voor mijzelf de strategie gekozen de eerste 8 à 9 kilometer op mijn eigen niveau en snelheid te lopen. Dan zou ik rond de 3 kwartier zitten en nog 1 uur en een kwartier hebben voor de 2e helft. Als ik dan ging snel wandelen in plaats van rennen tot ik weer goed zat met mijn hartslag en energie, dan kon ik gewoon weer een eind rennen. Ik hoopte dan ook op deze manier die 2 uur te halen, iedere keer er een kort stukje rennend aan vastplakken tot ik er zou zijn. Toch liep dit anders..
De run:
Ik begonnen redelijk lekker en voelde me aardig goed. Toch kwam de eerste tegenslag al heel snel: de IJtunnel. Een hele lange flauwe tunnel. Ik ontdekte dat de flauwe klim uit deze tunnel wel heel erg lang was. Voor mijn gevoel kwam ik er redelijk goed uit, maar ik had wel een hele hoge hartslag. Ik zat tegen 180, terwijl ik voor een lange run echt net onder de 170 moet blijven. Ik heb mijn hartslag terug gekregen naar onderin de 170, verder lukte het niet meer als ik die drie kwartier wilde halen. Vanaf hier heb ik het redelijk prettig kunnen volhouden. Het tempo was fijn, de run ging fijn. De meesten liepen harder dan ik uiteraard, maar hey… Ik haalde zelf ook mensen in en had een lekker tempo voor mijzelf. Iets wat ik toch 16 km moest gaan volhouden. Bij de 10 km was het op. Het begon pijn te doen in mijn borstkas, mijn zijden brandden al een tijdje en mijn benen en heupen begonnen zich ook al te laten gelden. Tijd om mijn draf in snelwandelen om te zetten en te kijken wanneer ik weer energie zou hebben. Dit bleek echter niet te werken. Toen ik vertraagde voelde ik meteen pijn en stramheid vanuit mijn benen omhoog klimmen naar mijn heupen. Mijn benen werden snel zwaar en stroef, ik snapte direct dat als ik dit deed ik de machine nooit meer op gang zou krijgen. Dan maar weer versnellen. Ik heb er nog een ongemakkelijk drafje uit kunnen persen. De wetenschap dat ik tot dit drafje veroordeeld was, was pijnlijk. Dit zou ik moeten volhouden, wilde ik niet uitvallen. Ik heb later nog een paar keer geprobeerd een stukje te snelwandelen, maar dit lukte slechts een 100 tot 200 meter voor het echt mis leek te gaan en ik maar weer versnelde. De laatste 4 kilometer heb ik eigenlijk alleen maar van stap naar stap geworsteld, waar ik bij de 15 km echt wanhoopte die laatste km ook nog te moeten. Gelukkig heb ik die nog doorgezet al het werkte niet motiverend om er nog één te moeten, ik dacht echt “oh hell, nog één?!”. Het laatste stuk stonden drommen mensen aan te moedigen. Dat was fantastisch, niet omdat ik daar nog motivatie uithaalde, maar wel genoeg gêne om niet meer te remmen tot het eind. De laatste 500 meter vielen er nog verrassend veel mensen uit, of tijdelijk uit. Het was dan ook een vernietigende bocht voor de finish. Je liep van een druk centrum de bocht om naar nog een hele lange asfalt weg, welke klom en de finish in de verte liet zien. Dat hakt erin als je al op wanhoop loopt. Ik wilde perse op tijd binnen zijn en moest dus door, maar moeilijk had ik het daar zeker. Wat was ik blij dat ik binnen was, waar ik nog een tijdje van het padje was voor ik Iris, die me riep, in de menigte ontdekte. Daarna heb ik mijn kledingtas gehaald en me weer aangesloten bij het Search team. Iedereen uit het team had het ontzettend indrukwekkend gedaan. Tjonge jonge, wat een tijden hadden ze. En ik weet dat veel daarvan ook van ver hebben moeten komen. Niet te geloven, wat een prestaties! :) Na alle vriendelijkheid over en weer kreeg ik een rit naar huis aangeboden, welke ik heel dankbaar heb aangenomen. Ik zag namelijk erg op tegen de anderhalve kilometer teruglopen naar het station, ik kon haast niet meer staan en had overal pijn. ’s Avonds kon ik dan ook de trap met tree voor tree en veel armspieren meester. Vanmorgen ging dit even moeizaam en kwam ik haast niet beneden. Twee voeten naar een tree, pauze en dan de volgende.. Vanmorgen ging het dan ook waardeloos met lopen op werk, ondertussen gaat het gelukkig weer wat beter. Een ding weet ik zeker: volgend jaar ga ik voor de anderhalf uur. Ik weet niet of ik dat haal, maar wil er dan in ieder geval meer plezier in hebben! Ik heb de smaak in ieder geval te pakken. Het trainen zit voortaan in mijn weekschema; om de dag lopen als het gaat en dit uitbouwen. Leuk is het namelijk wel. Zeker omdat ik nu weet dat die 16km haalbaar moet zijn voor me! Ad bedankt voor de motivatie! Search team bedankt voor de vriendelijkheid en alles eromheen!
Comments oude systeem:
Mocht er nog plek zijn wil ik het volgend jaar ook wel eens overwegen :)
En verder natuurlijk gefeliciteerd met deze superprestatie :)
Blijft een super prestatie! en gewoon regelmatig blijven lopen, word je vanzelf beter en gaat dat volgend jaar helemaal lukken :-)
Danny -
Ben trotst op je!
