Ondertussen is Aeron bijna 3 weken bij ons. Het zijn een indrukwekkende eerste 2 weken geweest! Overigens, voor wie het zich afvraagt: je spreekt Aeron uit als Aaron. Een ouderwetsch Nederlandse verlengletter, als in Oirschot, Oisterwijk, Waerde etc.

Na een dag of 3 na zijn geboorte mochten we het ziekenhuis verlaten. Aeron begon langzaam aan een beetje te eten en we mochten thuis verder. Super nieuws en we konden niet wachten om thuis verder te gaan. Het ziekenhuis is gastvrij hoor, maar thuis woon je. Enorm spannend natuurlijk, want je bent voortaan een gezin. Daarnaast heb je een hummeltje dat zelf echt totaal niets kan en voor alles van jou afhankelijk is. Gezien je niet echt een idee hebt hoe het allemaal werkt is dat een beetje eng. Je wilt het niet fout doen natuurlijk. De zuster liet ons weten dat we konden gaan en liet ons alleen. Enthousiast haalde ik een rolstoel voor Iris en zijn Maxi-Cosi. Onderweg naar boven vroeg ik mij al af of er youtube-filmpjes zijn van hoe je een kind correct in zo’n zitje snoert. Ik heb het al vaker zien gebeuren toch? Maar wat is goed? Waar moet ik op letten. Ik bedenk me dat dit ook een goed moment is om de kraamzorg te gaan bellen. Ik krijg de centrale aan de lijn terwijl ik met de maxi-cosi en tassen in het trappenhuis sta: “Hallo, met de kraamzorg, hoe kan ik u helpen?” Ik: “Euh.. Hallo, ik ben vader geworden en ik ga nu naar huis. Nu komen jullie toch?” “Oh, allereerst gefeliciteerd! Jazeker, nu komen wij jullie helpen. Ik heb eerst wat gegevens nodig, wat is de geboortedatum van uw vrouw?” Ik: “Niet?! Gaan we dat nu serieus doen? Jeetje, op een goed moment is dat al een rotvraag!” Ik doe een eerste gok en de mevrouw van de centrale stikt bijna van het lachen. “Nee, helaas, deze zit niet in ons systeem.” Ik heb een spontaan moment van helderheid en gooi er nog een datum uit. “Kijk eens! Iris Bakker uit Heesch! Wij zijn er over 3 kwartier!” zegt ze lachend. “Beste mevrouw van de centrale, dit is wel dokter-patiënt vertrouwelijk toch? U hoeft het verder met niemand over data of dit gesprek te hebben?” Lachend belooft ze me dat ze niemand iets zal zeggen en ik vraag haar ons wat meer tijd te geven om thuis te komen, we spreken over 2 uur af. (Bij aankomst vraagt de kraamzorg aan ons wat er met de centrale was, die had ze lachend gebeld en wilde niet meer kwijt dan dat er “enige onduidelijkheid over mevrouw” was.)

Bij Iris en Aeron terug begon ik zijn jas aan te trekken, over zijn trui en rompertje. Na 3 kwartier had ik 1 arm toch wel grotendeels in zijn jasmouwtje zitten. Het kind had er duidelijk genoeg van en ik wist het eigenlijk niet meer. Het wilde niet lukken, hoe moeilijk is dit. Ik heb nog anderhalve mouw te gaan! Ik begin me toch wat zorgen te maken wanneer de verpleegster binnen loopt. “Och wat leuk, u heeft even gewacht!”. Ze begint te vertellen dat ik de auto voor de deur mag zetten, waar we nog een beetje op moeten letten en nog wat vast wel belangrijke zaken. Ik krijg er niet veel van mee: terwijl ze praat floepen er zo twee armpjes in het jasje, wordt het jong kordaat in de maxi-cosi gezet en gesnoerd, zijn speen in zijn mond gestopt en veranderd de houding van de verpleegster in een ongeduldig afwachtende houding. Wtf!? Ik probeer te onthouden hoe ze het deed en te ontdekken wat haar truc met de jas was en vertrek naar huis.

Toch niet zo goed..

Thuis gaat het 2 dagen langzaam beter met ons jochie. Hij eet alleen heel weinig, is snel tevreden en slaapt alleen. Eten is een gevecht waarbij we al het mogelijke moeten doen om hem wakker genoeg te maken dat hij een paar slokken neemt. Op dag 3 heeft hij eindelijk een opleving en drinkt enorm veel. Daar worden we blij van! Aan het eind van de dag gaat het echter ineens de andere kant op. Hij wordt compleet lethargisch, reageert eigenlijk nergens meer op en wordt zelfs niet meer boos bij het verschonen. De kraamzorg neemt zijn temperatuur en gaat meteen bellen: hij is veel te laag. Tom en Rina waren op kraamvisite, ik zat beneden bij ze. De kraamzorg kwam nogal bedrukt de trap af. “Je moet nù naar het ziekenhuis, je wordt verwacht”. In het ziekenhuis worden we verwacht en Aeron wordt meteen onder een hitte-lamp gegooid. Er worden een aantal monsters genomen en er worden snelle acties genomen. Men vreest voor een bacterie/virus of de lever nog. Na twee uur komen de eerste resultaten terug: er is niet direct wat mis. Hij is alleen onder gewicht en te zwak. Te zwak om zijn temperatuur te regelen, te zwak om te eten. Dat laatste is een onhandige spiraal. Onder de lamp worstelen ze er telkens wat eten in en geven ze ons aan dat hij zo meteen een sonde gaat krijgen, tenzij hij voldoende eet. Van daar af zijn Iris en ik 3 dagen bezig geweest met hem iedere paar uur voeden. Een zware en verdrietige opgave, gezien het jochie steeds vermoeider werd en het allemaal niet goed verwerkt kreeg. Op dag 3 kwam er echter een verbetering: zijn oogjes gingen open, hij begon te mopperen en werd een drukkere baby. Niet meer meteen slapen en zelfs om eten vragen! Wat een opluchting. De verpleging geeft aan zeer tevreden te zijn en met zijn verandering hem weer mee terug naar huis te willen geven. Eindconclusie: Te vermoeid om te eten en de dag dat hij goed at heeft zijn systeem overbelast. Dat was zijn laatste beetje energie.

Sindsdien zijn we thuis en gaat het eigenlijk iedere dag een beetje beter. We kunnen nu ook steeds meer doen. Na 2 voorzichtige wandelingen in ons dorp, zijn we ondertussen al in de bossen met hem en wat kraamvisite gaan wandelen. Een mooie dag waar hij blijkbaar erg van genieten kan. Het bos was alles behalve egaal en soms stuiterde hij echt van zijn matras los, maar hij slaapt er bijzonder tevreden bij :D. Gisteren heeft hij zijn oudere nichtje ontmoet: Vesper is zes en halve week ouder (nog iets meer wanneer je meerekent dat Aeron 3 weken te vroeg is geboren). Beiden waren op visite bij Oma, voor haar verjaardag en Moederdag. Oma heeft een grote box aangeschaft zodat de kinderen daar nog even samen in passen. We hopen dat Aeron snel leert van Vesper, want ze kan al prachtig en aanstekelijk lachen!

Al met al begint het nu beter te lopen. We bouwen meer en meer een ritme op, begrijpen vaker wat de bedoeling is en krijgen handigheid in kleine dingetjes die zorgen dat het allemaal wat eenvoudiger en sneller gaat. In de eerste week heeft hij denk ik zo’n 5 keer over me heen geplast en het daar een paar keer zelfs niet bij gelaten. Ondertussen gebeurt dat niet meer. Je leert snel als je de juiste motivatie hebt. Het wordt steeds eenvoudiger. En daardoor prettiger :). [gallery link=“file” ids=“3879,3880,3881,3882,3883,3884,3888,3889,3890”]

Comments oude systeem:

Steph - May 1, 2016

Bedankt voor je reactie en veel succes gewenst :). Ik hoop dat jullie een wat makkelijkere start hebben en meteen naar het genieten gedeelte gaan. Overigens mogen wij uiteindelijk ook niet klagen hoor ;). Uiteindelijk is alles telkens goed gekomen en is het nu allang gewoon genieten :)

Steph - May 1, 2016

Dank voor het compliment weer! :) Met Iris gaat het nu ook erg goed. Zolang het jochie goed gaat kan ze er ook veel beter tegen :)

Ilse - May 1, 2016

Hey Steph, Als eerste nog gefeliciteerd met jullie zoon!! Leuk om het “geklooi” te lezen maar vooral fijn dat hij het nu steeds beter doet! Ik denk dat wij ook nog heel wat mogen klooien over een paar weekjes (als onze kleine man zich aan de planning houdt over 2 weken…. Gezien wij ook niet echt plannen… Zien we wel wanneer hij zich meld) Heel veel geluk en gezondheid voor jullie gezinnetje. Groetjes van Ilse (zusje Eric v Zandvoort) en Ronald

Ina - May 0, 2016

We zijn erg blij dat alles nu beter gaat met Aeron gaat. We hopen dat alles ook goed met Iris gaat? (Sorry voor een bericht in 2 delen maar helaas gooide het Internet een beetje roet in het eten) Liefs Henk en Ina

Ina - May 0, 2016

Haha geweldig, Steph je bent nog niet te oud voor een carrière swith. Je had schrijver moeten worden.

Steph - Jun 3, 2016

Dank je wel!!!!

Ron & Maja - Jun 4, 2016

Ach gos toch, zo’n klein manneke ….. Nog nét even te zwak om de start alleen te kunnen maken. En heerlijk natuurlijk, dat het nu weer goed gaat. Met die power komt het wel goed. Jullie zullen hier tzt nog wel eens aan terugdenken, als hij halve broden naar binnen zit te stouwen. Stuntelen, je zorgen maken en genieten. Das wel zo’n beetje de samenvatting van het ouderschap. Maar vooral genieten! Lieve groetjes, Ron & Maja #eindelijk even de tijd kunnen nemen om het verhaal over de neef rustig te lezen

Steph - Jun 3, 2016

Wat een mooi nieuws! Gefeliciteerd hoor!!!

Jody - May 0, 2016

Stef en Iris, nog van harte met jullie zoontje. Er zit een mooi stuk herkenbaarheid in je verhaal betreft het leren van de routine en dagritme. Prachtige foto’s van de kleine. Veel plezier enalles wat wenselijk is natuurlijk. Gr Jody

Ilse - May 4, 2016

Het is hem gelukt! Onze Guus! Compleet buiten de planning ? zaterdag 14 mei was hij er in een rap tempo. Alles gaat goed gelukkig dus voor ons is het geklungel ook begonnen met aankleden en verschonen met sproeiers.. We zijn nu op dag 6 en ik kan zeggen dat we al genieten gelukkig.