Boeken

Soms heb je net niet in de gaten hoe diep het water eigenlijk is met kinderen 😅. In Pluk van de Petteflet heb je de Torteltuin. Hier zit het vol met pratende beestjes, zoals een muizengezinnetje (papa, mama en zeven baby-muisjes), duiven, egels, kikkers etc. Het is een verwilderd stukje bos achter de Petteflet. Deze wordt in het boek bedreigt: er is een Parkmeester gekomen die een plan aan het maken is om het bos weg te halen, de bomen om te zagen en er tegels en beton te leggen. Dit is gróót onrecht. Er woont bijvoorbeeld een gezinnetje muizen en daar lijkt de Parkmeester niet bepaald van onder de indruk. Als Pluk hem vraagt rekening te houden met deze muizen bijvoorbeeld, wordt hij vierkant uitgelachen. Dit zat Aeron duidelijk dwars bij het voorlezen. We hebben hier bij stil gestaan en we waren het er samen over eens dat we hoopten dat Pluk het kon oplossen. Het licht mocht uit en Aeron gaat slapen.

Zoals in het eerdere artikel beschreven zijn we druk met Pluk van de Petteflet. Het loopt best leuk: Aeron heeft veel onthouden van de film en anticipeert vaak op wat komen gaat. Wel gaat dit vaak nog gepaard met grote verontwaardiging en boosheid, wanneer mevrouw Helderder het torenkamertje van Pluk afpakt bijvoorbeeld. Maar hij kan er ook leuk over praten en zijn mening geven onder het voorlezen waardoor het ontspannen genoeg blijft.

Eigenlijk is dit een heel bijzonder boek. Welke Nederlander kent het niet? Ik voelde me dan ook erg vertrouwd en verbonden met Annie MG Schmidt en onze Pluk. Het takelwagentje, de duif Dollie, de Stampertjes met hun frietjes en apenketting, het lange paard van de majoor en zelfs Zaza de kakkerlak. Toen ik op Netflix zag dat Pluk een film heeft, uiteraard voor alle leeftijden, was dat dan ook meteen iets wat ik maar al te graag met de jongens zou delen. Ik verheugde me erop om deze samen te gaan kijken en afgelopen weekend was het dan zo ver: Zaterdagavond na het eten, tijd voor Pluk!

Dat was weer eens een heerlijk boek! Ik ben echt een enorme fan van de Sandman Slim serie van Richard Kadrey. Boeken met een extreme snelheid en gewelddadigheid. Het was zo’n beetje boek 3 dat je begon te ontdekken dat er echt een verhaal achter zat. Tot die tijd was het een beetje een one man, one mission verhaal. En dat doet hij gaaf. Grote snelheid, alles vanuit een ik-perspectief, waarin met een bepaalde desinteresse en hopeloosheid alles voorbij raast.

Ja, lekker dan… Ken ik er? Gelukkig kan Wikipedia de boel weer een beetje op gang helpen. Ik vond de volgende lijst: List of novels based on video games. Ik heb de lijst aandachtig doorgenomen, maar ik spot er echt geen boek in dat ik gelezen heb. Dus deze moet ik skippen. Ik raad je wel aan Daniëlle haar post te lezen, hieronder gelinked. Want ik het het boek niet gelezen, maar het spel is extreem naar en eng.

Deze ga ik kort houden, ik had dit boek al eerder genoemd. Dit is wat mij betreft het boek Miss Peregrine’s home for peculiar children, geschreven door Ransom Riggs. Dit boek geeft met zijn kaft meteen het beeld en de sfeer van het boek weer. Het boek zit vol met deze foto' s en maakt er ook super gebruik van. Het verhaal is gebouwd rondom de foto’s zoals ik in de post over dit boek beschreef.

Most overrated boek. Die vind ik pas echt makkelijk! Alle Nederlandse lijsters op hier en daar een zeldzame uitzondering na. Boeken die je moest lezen voor je school. Boeken die je literatuur moesten bijbrengen. Ik moet toegeven dat er best veel goede “literatuur” is. Maar meestal lijkt literatuur op groente: Het lijkt een spelregel dat hoe beter iets voor je is, hoe viezer of saaier het zal moeten zijn! “Indische duinen”, “Terug naar Oegstgeest”, “Beemdgras”, “De kip die over de soep vloog”, “Het gouden ei”, “Mijn kleine oorlog” en nog veel meer van dat soort titels.

Dit is ook weer zo’n onmogelijke vraag. Ik kom niet regelmatig met grote groepen mensen bijeen om te bespreken wat ik gelezen heb, waarbij ze dan allemaal boe roepen als ik een boek goed vond. Ik ga dus maar een beetje afbuigen: Welk boek zouden meer mensen moeten proberen en zou wel wat meer aandacht kunnen gebruiken? En dan heb ik wel een titel: Miss Peregrine’s home for peculiar children, geschreven door Ransom Riggs.

Welke boeken lees je het liefst die niet verzonnen zijn? Ik dacht dat ik hier geen antwoord op had, tot ik mijn boekenkast nog eens goed bekeek. Daar stond het antwoord gewoon in. Boeken met interessante feiten en weetjes blijkt mijn antwoord te zijn. Het liefst zo gevarieerd mogelijk. Ik ben bijvoorbeeld altijd al erg geïnteresseerd geweest in de Vikingen. Niet per se vanuit een geschiedenis oogpunt maar vanuit hun cultuur en gedachtegoed.

Mjah, hier worden de vragen ineens wat minder. Ik heb ondertussen al 2 series genoemd die ik erg goed vond: Discworld en World of Watches. Maar ik heb geluk, ik heb de beste serie die ik ooit gelezen heb toevallig nog nergens genoemd: Dune (Duin in het Nederlands). Deze serie is voor mijn beleving bij afstand de beste die ik ooit gelezen heb. De complexiteit van het verhaal, de wisselingen van perspectief en de manier waarop de menselijke conditie benoemd en in perspectief gezet worden is prachtig en slim.

Ook geen makkelijke. Welk boek zou je willen lezen dat nog niet uit is. Vaak ken je die nog niet! :) Maar goed, op zich heb ik hier wel een idee bij: New Watch. Het laatste deel in een vijfdelige serie. De serie heet “World of Watches” en gaat over het gevecht tussen goed en kwaad. Geschreven door Sergey Lukyanenko. Het boek is Russisch en kan zeker niet mee in de Amerikaanse Hollywood serie.

Wat was mijn favoriete boek toen ik klein was? Deze is best eenvoudig: “Frodo en de andere donderstenen”, van Ole Lund Kirkegaard. Het ging over een jongetje die alle grapjes die zijn stoerdere vriend Siem bedacht ten uitvoer bracht. Zelfs bij zijn eigen leraar. Dat zal ook de hoofdreden geweest zijn dat ik dit zo geweldig vond. Ik heb bij deze post even getwijfeld, ik overwoog Pietje Bell ook. Ook deze ging over een jongen die alles deed wat niet mocht en foute grapjes uithaalde waardoor hij telkens in de problemen kwam.

Ook deze gaat me weer eenvoudig af. Ik speel wel een beetje vals, want het gaat over een serie. Maar goed, ook een serie is een verfilming imo :D. Het betreft hier de serie “Under the dome” (goh, weer een Stephen King boek? Ja, ik kan er ook niets aan doen dat hij zo vaak verfilmd wordt!). Waar ik in de vorige blog nog aangaf dat ik het niet zo erg vind als ze in de film iets veranderen, inkorten of overslaan, knapte ik daar in dit geval meteen en grondig op af.

Deze is eigenlijk best makkelijk. Het is lastig om er 3 te noemen (boeken waarvan je weet dat ze verfilmd zijn en die je ook nog gelezen hebt voor de geest halen), maar ik heb nooit zo’n moeite met verfilmingen. Ik ben niet zo iemand voor wie de film exact overeen moet komen met het verhaal. Ik begrijp dat films een stuk korter zijn en er daarom keuzes gemaakt worden. Soms staat het je overigens wel enorm tegen, daarover morgen meer :D.

Deze was gelukkig dankzij Goodreads goed te doen. Grofweg een jaar terugscrollen en dan kijken welk boek ik het laagste cijfer gegeven heb. En het boek was “The Urban Fantasy Anthology”. Het boek was zeker niet slecht, maar het is me wel erg slecht bevallen. Het was gewoon iets dat niet bij mij hoort. Laat ik beginnen met het positieve: het waren originele, oorspronkelijke en verrassende korte verhaaltjes. Verrassende concepten en intrigerende wereldbeelden.

Ook hier ga ik verrassend genoeg echt weer een keuze maken. Ik kies het boek “Secrets of the Sands” van Leona Wisoker. Ik heb dit boek oorspronkelijk geleend en ontdekte al snel dat dit echt heel erg goed was. Ik heb meteen alle delen gekocht voor mijn e-reader (later een keer meer hierover). Dit boek was voor mij de grootste verrassing het afgelopen jaar. Ik had er nog nooit van gehoord, dit blijkt dan ook haar debut-serie te zijn.

Deze is erg makkelijk. Het heeft ook te maken met de rol die lezen voor me heeft. Naast dat ik het leuk vind, helpt het me ontzettend om de dag te ontkoppelen. En dat is wel iets wat ik echt nodig heb. Na een tv-serie, een computer-game of na het werken is het echt heel erg nodig dat ik 20 minuten wat lees in een verhaal dat me meetrekt. Anders blijf ik de hele nacht malen over wat ik het laatste deed.

Dag 2 van de challenge en het wordt er echt niet makkelijker van! Dit is ook echt weer een onmogelijke vraag!!! :D Waarom zijn dit soort dingen toch zo lastig! Er zijn zulke verschrikkelijk goede schrijvers waar ik alles van lees en wil lezen! Neem een Tom Clancy, Stephen King, Dean Koontz, Richard Kadrey, Leona Wisoker, Anne Rice, Frank Herbert, William Gibson, Weiss en Hickman, Orson Scott Card, Douglas Adams, Scott Adams, Neil Gaiman, etc!

Een genre is bij mij wel echt optioneel in de meeste gevallen. Een boek moet een boeiend verhaal hebben en leuk geschreven zijn. Vervolgens zie ik wel in welk genre ik terecht gekomen ben! Dat is dan ook wel meteen de meest suffe vraag die er tussen zit. Ik weet niet wat voor genres ik lees en als ik ze opsom dan kom ik ook maar tot een genre of 6.

Er was eens een challenge, de 30 days of gaming challenge. Deze had ik toen ook via Daniëlle. Deze heb ik niet netjes afgerond door tijdgebrek en omdat ik vaak teveel en te lang worstelde met wat ik nu wilde vertellen (teveel leuke dingen!). Vandaag besloot ik om toch maar eens de nieuwe challenge van Daniëlle over te nemen: 30 days of books. Ik lees graag en veel. Ik lees bijna alles wat voor de vuist komt en vind het dan ook leuk om verrast te worden.

Alhoewel ik hem al even uit heb toch even een review, want dat was ik vergeten ;). Dit boek is het 2e deel uit de serie “Sandman Slim” van Richard Kadrey. Mijn review van deel 1, “Sandman Slim”, vind je hier. Waar deel 1 continue harde grafische snelle actie was, is deel 2 wat rustiger. Het lijkt alsof de schrijver een boek heeft besteed aan het uitwerken van het verhaal in deel 1 en (ik ben al een stukje in deel 3) het verhaal voorbereid voor het volgende deel.

Een nieuwe Pratchett, dat kan niet mis natuurlijk! En gelukkig was dat ook weer duidelijk het geval, ik heb genoten van dit 39ste boek uit de Discworld serie alweer. Sinds de mededeling van Terry Pratchett dat hij Alzheimer heeft blijf ik ze ook met extra spanning lezen. Zouden ze nog goed zijn? Zou dit de laatste zijn? Gelukkig bleek deze in ieder geval duidelijk bijzonder goed. Sterker nog, ik vond hem beter als de laatste drie terwijl die ook leuk waren.

Gisteren heb ik het boek American Gods van Neil Gaiman uitgelezen. Neil Gaiman is een erg toegankelijke schrijver die voor iedereen goed te doen moet zijn. Verhalen lopen lekker en vlot, zonder al te ingewikkelde constructies of achtergronden. Het boek American Gods valt zeker in die groep. Het boek was prettig en eenvoudig om te lezen. Aan de uiteenlopende reviews te zien moet het onderwerp je wel trekken. Ik vond het erg grappig omdat hij een Terry Pratchett achtige manier van benadering heeft waar het goden betreft.

Dit boek kreeg ik voor mijn verjaardag. Het is een boek van Justin Cronin, een schrijver waar ik volgens mij nog nooit wat van gelezen had. Het boek is weer aardig post-apocalyptisch en valt wat mij betreft goed tussen de huidige series als “Falling Skies” en “The Walking Dead” die ook een vergelijkbare insteek hebben. Het boek is een flinke pil, zo’n duizend pagina’s. Ik heb er bijzonder van genoten. Wat me opviel in de reviews is dat veel mensen de opbouw lekker snel vonden, en vervolgens een pagina of 800 de oorspronkelijke snelheid missen.

Weer een aantal boeken verder heb ik nu weer eens een boek gelezen dat een review waard is. Laat ik deze review ook eens anders beginnen, namelijk met de eerste alinea uit het boek: I WAKE UP on a pile of smoldering garbage and leaves in the old Hollywood Forever cemetery behind the Paramount Studio lot on Melrose, though these last details don’t come to me until later. Right now all I know is that I’m back in the world and I’m on fire.